(چندخط بعد کمی داستان اسپویل میشه ولی کامل لو نمیره.خوندن یا نخوندنش رو به عهده خودتون میذارم)
داستان با اینکه دراصل حول و هوش عشق زیاد یک مرد به زنش میگرده و فداکاری هاشو نشون میده ولی با توجه به قسمتای بعدش که مربوط میشد به خلافکارا،نزول خورا و کارهای بی رحمانه ای که واسه پول میکردن این جور به نظرم میرسید که این قضیه عاشقانه در اصل بهانه ای هست واسه نشون دادن تم سیاه و اکشن داستان.از بخش سیاه و اکشنش هم نسبتا راضی بودم.این که نشون میداد باند نزول خورا فقط قسمت کوچیکی از یک کمپ بزرگ فساد هستن و پشتشتون چه آدمایی هستن و چه کارای وحشتناکی با مردم عادی و بدهکارا انجام میدن برام جالب بود.اینکه فساد میتونه تو عمومی ترین بخش های یک کشور نفوذ کنه و آدمایی رو درگیر کنه که مردم بیشتر ازهمه بهشون اعتماد دارن و اینکه هرکسی رو با توجه به شخصیتی که داره میشه با پول خرید و وسوسه کرد.
(واقعا پول چیز جالبیه!چه کارها که ما مردم واسه بیشتر داشتنش انجام نمیدیم).
یه نکته ای که خیلی دوست داشتم این بود که نشون میداد فساد هیچوقت از بین رفتنی نیست که به نظرم عین حقیقته.ممکنه پلیس بتونه یه عده ای رو نابود کنه اما به سرعت نفرات دیگه ای جایگزین میشن و متاسفانه این چرخه همیشه ادامه داره.

با همه این تفاسیر باید بگم که به هوای کار کاملا عاشقانه به سراغ این سریال نیاین.درسته که دوهیونگ نمونه بارز یک مرد عاشق بود و در طول سریال یک لحظه هم تسلیم نشد و مدام به دنبال پیداکردن عشقش و فراهم کردن آسایش و آرامشش بود اما به نظرم بخش سیاه داستان که مربوط به درگیری ها و فساد افراد بود کمی سایه رو بخش عاشقانه انداخته بود و اگر شخصی روحیه حساسی داشته باشه و تم کاملا عاشقانه بخواد فکر نکنم این سریال راضیش بکنه.
در هرحال من از سریال راضی بودم و بخش عاشقانه ش روهم دوست داشتم چون به نظرم عشق واقعی یک مرد رو نشون میداد و نویسنده و کارگردان به خوبی تونسته بودن یک داستان عاشقانه رو باسیاهی های جامعه ترکیب کنن و کار خوش ساختی رو تحویل بدن.
(در ضمن سریال هیچ صحنه بدی نداره.حتی یک صحنه بوسه هم نداشت و شاید بشه باخانواده هم دید)
توصیه به دیدن:توصیه میشه.

نکات منفی:
1.یکم آخراش حوصله سر بر شده بود و موضوعات تکراری بود.به نظرم میشد تو 14 قسمت تموم بشه.

2.از بازیگر نقش جویونگ خوشم میومد و نسبتا ازش راضی بودم ولی یکم تو بخش احساسی لنگ میزد.دوهیونگ بیچاره انقدر خودشو واسش به آب و آتیش زد ولی عملا حرکت عاشقانه متقابلی از جویونگ شاهد نبودیم و همش در حال فرار کردن بود.به نظر من این حرکت کاملا خودخواهی جویونگ رو نشون میداد.آدما نمیتونن به جای همدیگه تصمیم بگیرن حتی اگه فکر کنن این کارشون از خود گذشتگیه و به نفع طرف مقابله.در کل دوست داشتم جویونگ کمی تو عشقش بی پرواتر می بود.
3.در مورد دوهیونگ هم یکم زیادی آرنولدش کرده بودن.خونریزی مغزی کرده بود!!!ولی بعد 2 روز از تخت بیمارستان بلند شد و دوباره رفت دنبال جویونگ جانش بگرده یا این که اصلا خوردن و خوابیدنش رو نشون نمی داد.حتی چندثانیه!!آدم اگه انرژی نداشته باشه که نمیتونه کاری انجام بده.حالا هر چقدر هم نگران عزیزش باشه!
4.یک ابهام هم در آخر واسه من اقی موند.رابطه چا یون می و سونبه ش دقیقا چی بود؟هم خونه؟دوست دختر دوست پسر؟آخه اصلا رابطه شون به دوست دختر دوست پسر نمیخورد!چی بودن اینا؟؟؟
(خط پایین آخر داستان رو لو میده)
راستی یه چیزی!دوهیونگ خونریزی مغزی کرد نمرد.اون وقت با یک ضربه چاقو مرد؟؟؟؟من از پزشکی سر در نمیارم ولی اون قسمتی که ضربه خورد جای حساسی نبود.
بازی بازیگران:
خیلی خوب بود.انتخاب بازیگرا هم همینطور.مخصوصا مرد داستان که عالی بود ولی از انتخاب بازیگر واسه نقش کارآگاه چا یون می راضی نبودم.به نظرم واسه یک کاپیتان و کارآگاه درجه 1 پلیس زیادی ظریف و شاید کمی احساساتی بود.همیشه خداهم تمیز و مرتب و با آرایش کامل!(خط چشمش خیلی رو مخ من بود.کشیده و مرتب.به قول خودشون وقت کافی برای غذا و خواب نداشتن اونوقت کارآگاه همیشه تیپش کامل بود)
ولی خب معلوم بود واسه نقش زحمت کشیده پس نمیشه از بازیگر ایراد گرفت.
سکانس مورد علاقه م:
وقتی جویونگ و دوهیونگ دوباره همدیگه رو دیدن.چقدر قشنگ بود که به جای بغل و بوسه با نگاهشون با همدیگه حرف میزدن و قشنگتر حرکت دوهیونگ بود که واسه سنگین تر نشدن جو و اینکه به جویونگ آرامش بده جلوی اشکهای خودشو به سختی گرفت و فقط یک جمله گفت《بیا بریم خونه.بریم جایی که کسی مارو نشناسه》.چقدر این دوهیونگ آقا بود!فکر کنم همه خانما آرزوشونه اینجور مردی رو تو زندگیشون داشته باشن.
آهنگ متن(ost):

خوب بود و کاملا به فضا میخورد مخصوصا آهنگ days and nights.
پایان سریال:
مناسب و منطقی.(از آخرین سکانسش خیلی خوشم اومد.این که نشون میداد فساد یک چرخه ست و هیچوقت تمومی نداره)